Tekst: Liyen Siaw Foto’s: Kenny Nagelkerke
Overal ter wereld worden kinderen geadopteerd die bij een gezin terechtkomen dat hen een liefdevol thuis bezorgd. Sinds de adoptiewet in 1956 van kracht ging in Nederland, werden er veel jongens en meisjes uit verschillende landen hier naartoe gehaald. Tegenwoordig komen de meeste adoptiekinderen uit China en daarna uit de VS . Een adoptie beïnvloedt zowel de adoptieouders als het adoptiekind en is daarmee levensbepalend. Maar hoe ervaren zulke ouders en kinderen dit zelf? CRTV ging dit keer op bezoek bij de familie Van den Berg en hun adoptiedochter Marjolein.
Kinderen in nood gelukkig maken
Arie (66) en Ineke (61) van den Berg werken allebei als vrijwilliger bij de in 1989 opgerichte adoptiestichting Meiling. Omdat het voor hen niet mogelijk was om zelf kinderen te krijgen en ze graag kinderen in nood gelukkig wilden maken, besloten ze een kind te adopteren. Meiling begon op dat moment met een proef om als eerste Nederlandse organisatie kinderen vanuit China te adopteren. Arie en Ineke deden hieraan mee en kregen begin 1992 de toen vierjarige Marjolein mee. De nieuwbakken adoptieouders zijn hierna bij de stichting blijven hangen. Ineke is nu al 16 jaar intensief betrokken bij het Chinakanaal van Meiling, waar ze ouders begeleidt die kinderen uit China willen adopteren.
“We kijken met plezier terug naar onze keuze om een kind te adopteren,” zegt Arie. “Hoewel we geen biologische kinderen konden krijgen, werd ons vaak verteld dat in ons gezin kinderen horen en dat vonden we zelf ook. We zijn allebei gek op kinderen. Daarom besloten we een toekomst te geven aan een kind dat in eerste instantie geen toekomst heeft.” Ze hadden graag meerdere kinderen gewild, maar in die tijd was dat veel moeilijker. Het meehelpen via de stichting was voor hen een manier om andere kinderen te kunnen helpen een nieuw thuis te geven.
Doordat ze zelf een geadopteerd kind hebben, weten ze als geen ander hoe het is om een kind te adopteren. “We willen andere ouders laten weten dat als ze een kind willen adopteren, ze open en eerlijk moeten zijn tegen het kind, maar ook dat beide ouders 100% achter deze beslissing staan,” zegt Ineke. “Laat je als ouder goed voorlichten over het adopteren en praat met ouders die al een kind hebben geadopteerd.”
Omslag naar de Chinese cultuur
Marjolein (25) was een van de drie eerste geadopteerde kinderen die van China naar Nederland werd gehaald. Ze had vroeger totaal geen interesse in de Chinese cultuur. “Toen ik klein was besefte ik niet dat ik Chinees was, maar ik werd wel door mijn afkomst gepest,” zegt Marjolein. “Dit schrikte me af om me Chinees te voelen en ik heb me daar ook helemaal voor afgesloten. Pas jaren later besefte ik dat ik moest veranderen.” Haar ouders hadden toentertijd meerdere malen geprobeerd om haar bij de Chinese cultuur te betrekken, maar dat weigerde ze, tot haar negentiende.
Marjolein kwam net terug van een vakantie met vrienden en haar moeder vroeg opnieuw of ze met haar mee naar China wilde. Marjolein zag dit als een kans om nogmaals op vakantie te gaan en stemde erin mee. Pas in het vliegtuig besefte ze dat dit meer dan alleen een vakantie was. “Toen ik bij mijn geboorteplaats Changsha in de provincie Hunan aankwam, werd ik helemaal stil. Ik herkende de plaats niet, maar het voelde niet gek. Het voelde alsof ik thuiskwam en opeens had ik sterk het besef dat dit de plaats was waar ik vandaan kwam.” Bij het bezoeken van een dependance van het tehuis waar Marjolein gezeten heeft, werden ze warm onthaald. Haar moeder en de eigenares kenden elkaar namelijk goed. “Ik zag allemaal kinderen van vijf à zes jaar oud die gehandicapt waren. Xixi, een meisje met hepatitis B zong een mooi en intens lied voor me.” Dit gaf Marjolein meteen een connectie met Xixi. Toen ze ook het treinstation had bezocht waar ze op tweejarige leeftijd te vondeling werd gelegd, zag ze dat het station vol lag met zwervers en complete families. Dit maakte haar woedend op haar biologische moeder, die haar hier heeft durven achterlaten. Het liet haar echter ook realiseren hoe goed ze het heeft getroffen.
Deze reis naar haar geboorteplaats wekte Marjoleins interesse in haar roots en de Chinese cultuur. Ze ging Trade Management gericht op Azië (TMA) studeren aan de Hogeschool Rotterdam en wilde iets terug doen voor de kinderen in de dependance. Samen met haar nicht ging ze terug en bedacht ze verschillende activiteiten die ze samen met de kinderen konden doen. Als het kon, had Marjolein graag haar echte ouders willen ontmoeten, maar dat zal een grote opgave zijn. “Ik denk liever aan wat ik wel heb dan wat ik niet heb.” Hoewel het haar af en toe nog steeds bezighoudt, heeft het boek ‘Message from an Unknown Chinese Mother’ van Xinran haar meer rust gegeven. Xinran schrijft over verschillende Chinese moeders die hun dochters noodgedwongen moesten afstaan of zijn kwijtgeraakt. Er zit namelijk altijd een verhaal achter waarom een moeder haar kind zal afstaan.
Vergeven, maar nooit vergeten
“Zonder adoptie zou ik hier niet zijn,” zegt Marjolein. Ze wil zelf heel graag moeder worden of kinderen adopteren. “Mijn adoptieouders zijn altijd heel behulpzaam geweest en dat zie ik ook terug in mezelf. Ook ik wil iets voor kinderen in nood doen.” Als boodschap wil ze aan andere geadopteerden meegeven dat ze hun biologische ouders moeten vergeven, maar nooit vergeten. Ze hebben het niet zomaar gedaan. Vergeven is beter dan altijd boos erover blijven.
Wil je nog meer lezen van CRTV magazine? Word abonnee en je krijgt dit unieke blad thuisgestuurd!
0
0
0
0
