door John-Boy Vossen
Hoe lang duurde het? Een seconde. Misschien twee. Het zinnetje kwam toch echt uit haar mond. Of had ik het me verbeeld? Dat moet haast wel, denk ik bij mezelf. Ik staar haar verbaasd aan. Dan herhaalt ze haar vraag: hoe schrijf je laoshu (muis) ook al weer?
Voorzichtig kijk ik om mij heen. Heeft iemand anders het ook gehoord? Vinden mijn klasgenoten deze situatie ook vreemd? Niemand lijkt het te verbazen dat onze lerares zich afvraagt wat het karakter voor muis is.
Langzaam gaan er vijf handen de lucht in. De jongste van het stel – een meisje van twaalf – wordt aangewezen. Ze loopt naar het bord en schrijft zonder blikken of blozen het karakter voor muis op het bord.
“Och ja”, klinkt er uit de mond van de lerares. “Nu weet ik het weer.” Een seconde ben ik stil. Mijn mondhoeken zetten zich in beweging. Langzaamaan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Mijn hand zakt naar beneden. Ik had het antwoord ook geweten.
Ik overdenk de situatie. Is het erg om zo nu en dan simpele karakters te vergeten? Een jaar lang heb ik op de Tsinghua-universiteit in Beijing Chinese woordjes zitten stampen. Dag in en dag uit probeerde ik de taal en karakters zo snel en goed mogelijk onder de knie te krijgen
Nu ben ik weer zes maanden terug in Nederland en een hoop karakters zijn uit mijn hoofd verdwenen als sneeuw voor de zon. Natuurlijk. De karakters voor ‘ik’, ‘moeder’ en ‘gebouw’ heb ik onthouden. Maar wat was ook al weer de hanzi voor ‘poëzie’? Of ‘blokkade’? En wat te denken van ‘stokjes’?
Na de les spring ik op mijn fiets. Waar ik er normaal twintig minuten onderweg over doe om thuis te komen, stop ik nu na tien minuten de sleutel in het sleutelgat van mijn deur. Snel klap ik mijn computer open. Zoekende naar fora om te zien of Chinezen wel vaker vergeten hoe bepaalde woorden worden geschreven.
Binnen vijf minuten heb ik het antwoord. Het is heel normaal om hanzi te vergeten. Volgens Wikipedia bestaan er ruim 85.000 Chinese karakters waarvan de gemiddelde Chinees er zo’n 7000 kan schrijven. Een gedeelte hiervan wordt ook nog eens vergeten, omdat men ze niet zo vaak gebruikt.
Opgelucht klap ik mijn laptop weer dicht. Het is niet erg dat ik een gedeelte van de geleerde woorden ben vergeten, denk ik bij mezelf. Dan schiet plotseling een vraag mijn gedachten binnen. Hoe schrijf ik laoshu ook al weer? Ik wist het antwoord.
Tien minuten probeer ik met man en macht het karakter terug te halen. Dan zetten mijn mondhoeken zich plotseling weer in beweging. Ik ben toch meer Chinees geworden dan ik dacht, denk ik bij mezelf.
Wil je nog meer lezen van CRTV magazine? Word abonnee en je krijgt dit unieke blad thuisgestuurd!
0
0
0
0
